استارتاپ، شرکتی‌ست که در مراحل اولیه‌ی فعالیت‌های خود قرار دارد. این شرکت‌ها از نظر مالی غالبا توسط بنیان‌گذاران کارآفرین خود حمایت می‌شوند و مشغول سرمایه‌گذاری و یا تلاش برای توسعه‌ی محصولی هستند که به باور آنها مورد تقاضا است.
بسیاری از این فعالیت‌ها در مقیاس کوچک و بدون حمایت افزوده از سوی سرمایه‌گذاران مخاطره‌پذیر در طولانی‌مدت ماندگار نیستند؛ چرا که درآمد حاصله محدود و یا هزینه‌ها گزاف است.
در اواخر دهه‌ی نود میلادی، شرکت‌های دات‌کام (Dotcom) رایج‌ترین نوع استارتاپ بودند. در آن دوره، به‌دلیل همهمه‌‌ی گمانه‌زنی درباره‌ی ظهور این نوع کسب‌و‌کارها که در میان سرمایه‌گذاران وجود داشت، کسب سرمایه‌ی مخاطره‌پذیر بسیار آسان بود.
[نکته: استارتاپ‌ها غالبا توسط بنیان‌گذاران کارآفرین خود حمایت مالی می‌شوند.]
متاسفانه، بسیاری از این استارتاپ‌های اینترنتی درنهایت با شکست مواجه شدند. دلیل آن سهل‌انگاری‌های گسترده در زیربنای طرح‌های تجاری بود؛ مانند فقدان درآمدی پایدار. با این حال، تعداد انگشت‌شماری از استارتاپ‌های اینترنتی توانستند پس از ترکیدن حباب دات‌کام نجات یابند. فروشگاه اینترنتی کتاب آمازون و وب‌گاه مزایده‌ی اینترنتی ای‌بی (eBay) نمونه‌هایی از این استارتاپ‌ها هستند. از جمله نام‌های دیگری که بعدها ظهور کردند، می‌توان به فیس‌بوک، Airbnb، Uber، SpaceX، و Art Financial اشاره کرد.
لازمه‌ی یک استارتاپ، صرف زمان و هزینه‌ی لازم برای تحقیق و جست‌و‌جو است. تحقیقات بازاریابی کمک می‌کنند تا میزان تقاضا برای یک محصول یا خدمات برآورد شود. استارتاپ نیازمند یک طرح تجاری جامع است که بتواند گزاره‌ی عملیات، نمای آتی طرح و اهداف را بعلاوه‌ی مدیریت و رویکردهای بازاریابی تشریح کند.
استارتاپ‌ها باید تصمیم بگیرند که آیا کسب‌و‌کار قرار است بصورت اینترنتی مدیریت شود، یا در خانه/اداره و یا در فروشگاه؛ این مسئله به محصول یا خدمات درحال ارائه بستگی دارد. به‌عنوان مثال؛ استارتاپی در زمینه‌ی فناوری که سخت‌افزار واقعیت مجازی عرضه می‌کند، نیازمند فروشگاهی فیزیکی است که بتواند به‌صورت رودررو قابلیت‌های پیچیده‌ی محصول را به مشتری نشان دهد.
استارتاپ‌ها لازم است درباره‌ی مناسب‌ترین ساختار حقوقی ممکن برای خود تصمیم‌گیری کنند. مالکیت یگانه، مناسب بنیان‌گذاری‌ست که عضو کلیدی یک کسب‌و‌کار نیز باشد. شراکت، در کسبوکاری مناسب است که از چندین نفر با مالکیت اشتراکی تشکیل شده باشد؛ تاسیس این‌گونه استارتاپ‌ها معمولا بی‌دردسر است. با ثبت استارتاپ به‌عنوان یک شرکت با مسئولیت محدود، می‌توان مسئولیت و تعهد شخصی را کاهش داد.
سرمایه‌گذاری جمعی به مردم این امکان را می‌دهد که ازطریق پلتفرمی مخصوص، کمک‌های نقدی خود را به استارتاپ موردنظر اهدا کنند. استارتاپ‌ها غالبا از طریق سرمایه‌گذاران مخاطره‌پذیر بودجه‌ی خود را جمع‌آوری می‌کنند. این گروه، جمعی از سرمایه‌گذاران متخصص در زمینه‌ی حمایت مالی از استارتاپ‌ها را شامل می‌شود. سیلیکون‌ولی در کالیفرنیا به اجتماع غنی سرمایه‌گذاران کارآفرین خود شناخته شده و تبدیل به مقصدی محبوب برای استارتاپ‌ها شده است؛ اما به‌همین علت دشوارترین عرصه برای رقابت نیز محسوب می‌شود.
استارتاپ‌ها ممکن است برای راه‌اندازی فعالیت‌ها از وام‌های تجاری جزئی بهره ببرند. به‌طور معمول بانک‌ها از پیشنهادات ویژه‌ای برای کسب‌و‌کارهای کوچک برخوردارند؛ یک خرده‌وام (Microloan)، گزینه‌ای کم‌بهره و کوتاه‌‌مدت است که برای استارتاپ‌ها عرضه شده است. برای واجد شرایط بودن، معمولا ارائه‌ی یک طرح تجاری مشروح و باجزییات لازم است. از کارت اعتباری نیز می‌توان برای تامین استارتاپ استفاده کرد که لازمه‌ی آن، سابقه‌ی اعتباری پاک است. این گزینه بیش‌ترین ریسک را به‌دنبال دارد؛ بخصوص اگر استارتاپ ناموفق باشد.
• استارتاپ تا زمانی که روی پای خود بایستد، توسط بنیان‌گذاران تامین می‌شود. پس از آن شروع به جذب سرمایه‌گذاران خارجی می‌کند.
• راه‌های بسیار متعددی برای تامین مالی استارتاپ وجود دارد.
• استارتاپ به زبان ساده کسبوکاری است که در مراحل تجاری اولیه قرار دارد.
